Zaman geçer…
Takvim yaprakları değişir, mevsimler döner.
Ama bazı anılar,
Kalpte ilk günkü tazeliğiyle kalır.
İnsan unuttuğunu sanar bazen.
Gündelik telaşlarla, kalabalıklarla, yeni hikâyelerle üstünü örter.
Ama bir şarkı çalar bir yerde…
Bir koku gelir burnuna…
Ya da bir sokaktan geçerken ansızın,
Unuttuğunu sandığı o an, kalbinin tam ortasına düşer.
Çünkü kalbin de bir hafızası vardır.
Ve bu hafıza; ne silinir, ne unutur…
Sadece sessizce saklar.
Özlediğin kişileri, söyleyemediğin cümleleri,
Yarım kalanları ve içinden kopup gidenleri…
Kalbin hafızasında insanlar değil, hisler kalır.
Biri seni nasıl güldürdüyse, öyle hatırlanır…
Biri seni nasıl yaraladıysa, öyle kazınır belleğe.
Ama bazen en çok da, birinin yokluğu kalır geriye.
Seni sen yapan şeyler değil, sende iz bırakanlar yerleşir oraya.
Ve işte bu yüzden, bazı insanlar hiç gitmez aslında.
Sadece görünmez olurlar.
Ama bir bakışta, bir düşte,
Yine gelirler,
Kalbin hafızasında bir misafir gibi ağırlanırlar.
Bu yazı, içimizde yaşamaya devam edenler için.
Görmesek de var olanlar…
Unuttuğumuzu sansak da, özlemi bir köşede duranlar için.
Çünkü kalbin hafızası, zamanı aşar.
Ve gerçek bağlar, hiçbir zaman silinmez.