Kıraç iki dağın arasına sıkışmış bir kasaba… Ne bir ova genişliği ne de bir deniz ufku vardır burada. Gürün, geçip gidenler için sadece bir durak, ama benim için bir iç yolculuğun başlangıcıydı. Elazığ’dan her ayrılışımda, gurbetin gölgesi omzuma çökerdi; ama ne zaman ki Gürün'e gelirdim, içimde özlem damla damla çoğalmaya başlardı. Sanki bu topraklar, insanın içini yoklayan bir ayna gibiydi. Her taşında, her evinde bastırılmış bir hasret, her sokağında dile gelmemiş bir yalnızlık gizliydi.
Gürün'e giriş yolu dardı. İki yanına sıralanmış kerpiç evlerin toprak damları, geçmiş zamanın tanıkları gibi suskun dururdu. Her geçişte, o evlerin cılız ışıkları düşerdi gözüme. Gecenin koynunda uyanık kalmış lambalar… Uykusuzluklarıyla bana benzeyen insanlar… İşte ilk şiirim de tam bu kasabada, o gece yarısında doğmuştu içimden: “Yalnızlık” diye. Belki de bir çocuğun ilk iç isyanıydı o. Ne bir kalem ne bir kağıt arıyordum; sadece içimde birikeni taşıyamıyordum artık.
Gökyüzü bile surat asıyordu. Kar, ince ince tehditkâr bekliyordu. Soğuk, kemiklerimin içine kadar sızıyor, gece ise Gürün sokaklarına karanlıkla birlikte hüzün taşıyordu. Her geçişimde aynı his: baba ocağından uzak, ama yine de ona yaklaşmanın garip bir sevinciyle dolu…
Elazığ’a her dönüşümde ise içimde başka bir duygu belirirdi. Sıla… Baba evi… Baba sesi… Çayın buharı, sobanın çıtırtısı, annemin telaşı… Gürün’ü geçmek bir sınav gibiydi; ardında bırakılanların da, yaklaşanların da muhasebesi…
Gürün, hayatımda bir coğrafya değil, bir ruh halidir. Ne tam doğrudur ne de yolun sonunda bir şehir tabelasıdır. Gürün, içimdeki hüzünle sevinci bir arada yoğuran bir eşiğin adıdır.
Ve bazı şehirler vardır ki, sadece oradan geçtiğiniz için değişirsiniz. Gürün de onlardandır.