1950 depremiyle yerle bir olan Yenice’nin Karabey köyünde yaşıyorduk. Köylülerimiz, asar dağının eteklerindeki eski köylerini terk etmiş, ovaya yerleşmişlerdi. Herkesin geniş bahçeli evi vardı. Tek geçim kaynağı da tütündü. Yani para denilen şeyi yıldan yıla gören ve bir yıl boyunca; bakkala, kahveye borçlu yaşayan ama buna rağmen mutlu olabilen insanlar vardı.  Askerden korkardık. Tek kazık yeni yetmeler yaşlı başlı dinlemez tokadı çakardı. Kolcu göründümü kahve boşalırdı. Ormanda, ormancı görmek, ayı görmekten daha korkutucuydu! Babam da müftüden korkardı. Cinsin biri geldi mi uykusu kaçard!ı. Çünkü, sabah namazı teftişleri yapan müftüler de vardı.  Velhasıl kelam böyle yaşayan, kahvede oturduğu sandalyeyi daha değiştirmeyen durgun ve de sakin bir köydük. Solcu dediğimiz, Ecevitçi bir tek aile vardı. Nail Özkan abimiz. Hümeynici dediğimiz, Erbakancı da tek kişi vardı. Adını unuttum şimdi. Tamımı tamına durum böyleydi.  Ve Yıl 1977’ydi. Seçimler vardı. Nail abi köye Ecevit’in geleceğini söyledi. Nail abi söylediyse doğrudur. Adam solcu, ondan iyi bilen mi olacak. Ve beklemeye başladık. Çoluk çocuk, kadın erkek. Bir de baktık ki Rahşan hanımla ikisi çıktı geldi. mavi gömleği ve siyah şapkasıyla Karaoğlan dedikleri Ecevit. Köy kahvesinin önünde durdular. Arabadan inip, bizi selamladılar. Sonra yeniden binip ileriki köye doğru yol aldılar. Ve o seçimde Ecevit iktidar oldu. Bizim köyden de baya oy çıktı. Ama kimler olduğunu hiç bilemedik.  Yıl 2015. Yine seçimler var. duyduk ki, altı mayısta Çanakkale meydanında konuşan Kılıçdaroğlu; Biga, Çan ve Yenice’yi ziyaret etmek için tekrar gelecekmiş. Tam 38 yıl sonra yani. Bundan da anlıyoruz ki, CHP bu sefer işi sıkı tutuyor. Bakalım sağın kalesi olarak gördüğümüz bu üçgenden CHP ne kadar oy alacak merak etmeye başladım.